Ψυχολογικές επιπτώσεις των μαθησιακών δυσκολιών στα παιδιά
Ορισμός
Ο όρος μαθησιακές δυσκολίες αναφέρεται σε μια ετερογενή ομάδα διαταραχών οι οποίες εκδηλώνονται με σημαντικές δυσκολίες στην απόκτηση ή την χρήση του λόγου, της ανάγνωσης, της γραφής και των μαθηματικών ικανοτήτων.
Είναι εγγενείς και οφείλονται σε δυσλειτουργίες τμημάτων του εγκεφάλου. Συνήθως διαγιγνώσκονται, όταν το παιδί αρχίζει να φοιτά στο σχολείο.
Εκδηλώνονται παρά την ύπαρξη ευνοϊκών συνθηκών, δηλαδή παρά το γεγονός ότι το παιδί ζει σε ένα κατάλληλο περιβάλλον, διαθέτει επαρκή νοημοσύνη, σωματική και ψυχική υγεία .
ΕΙΔΗ ΜΑΘΗΣΙΑΚΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ
Δυσλεξία= Δυσκολία ανάγνωσης και ορθογραφημένης γραφής.
Δυσορθογραφία= Διαταραχή της μάθησης της ορθογραφίας.
Δυσαριθμησία= Διαταραχή των αριθμητικών ικανοτήτων. Συναντάται πιο σπάνια. Τα παιδιά δυσκολεύονται να κατανοήσουν τα μαθηματικά και ό, τι έχει σχέση με αυτά.
Συνέπειες μαθησιακών δυσκολιών
Όταν οι μαθησιακές δυσκολίες δεν αντιμετωπίζονται έγκαιρα, τότε στο αρχικό πρόβλημα που αφορά την μάθηση, προστίθεται ένα ψυχολογικό, δηλαδή η μείωση της αυτοεκτίμησης. Το παιδί συνειδητοποιώντας την απόσταση που το χωρίζει από τους συμμαθητές του, αρχίζει να αμφιβάλλει για την προσωπική του αξία και να μην έχει εμπιστοσύνη στην ικανότητά του να πετυχαίνει τους στόχους που θέτει.
Αρκετές φορές, παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες είναι λιγότερο δημοφιλή και αποδεκτά από τους συμμαθητές τους.
Τέλος, παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες εμφανίζουν διάφορα σωματικά ενοχλήματα όπως: πονοκεφάλους, πόνους στο στομάχι, νυχτερινή ενούρηση κλπ. Όποιος δεν καταφέρνει να εκφράσει την ψυχική του οδύνη με λόγια, την σωματοποιεί. Όταν δεν μιλάει το στόμα, μιλάει το σώμα.
ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΓΟΝΙΟΣ;
Να μην αρνείται να δει το πρόβλημα, ούτε να θυμώνει! Η κλινική μου εμπειρία δείχνει ότι η έγκαιρη διάγνωση διευκολύνει- καθορίζει την έγκαιρη θεραπευτική αντιμετώπιση, πράγμα που μεγιστοποιεί τα θετικά αποτελέσματα.
Ας σημειωθεί ότι η άρνηση και ο θυμός ανήκουν στα συναισθήματα που βιώνει κάποιος όταν πενθεί. Και ο γονιός πενθεί το τέλειο παιδί που ονειρευόταν, όσο η μητέρα του το κυοφορούσε. Τα συγκεκριμένα συναισθήματα είναι φυσιολογικά, αλλά ο γονιός καλείται να μάθει να τα αναγνωρίζει και να τα διαχειρίζεται προς όφελος του παιδιού και του ιδίου.
Να μην ενοχοποιείται, αν διαπιστωθεί ότι το παιδί κληρονόμησε την συγκεκριμένη δυσκολία από το οικογενειακό του περιβάλλον. Και κυρίως, να μην ταυτίζει την αξία του ως γονιός με την επίδοση του παιδιού του στο σχολείο.
Το παιδί το οποίο εισπράττει τον σεβασμό του γονιού του, μαθαίνει να σέβεται τον εαυτό του και κατ’ επέκταση τους άλλους.
Καθοδηγεί το παιδί του, προκειμένου να αποκτήσει αυτοέλεγχο, αυτοπειθαρχία και εσωτερική θέση ελέγχου, οπότε θεωρεί ότι η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτώνται από το ίδιο και όχι από εξωτερικούς παράγοντες ( τύχη, δάσκαλος κλπ). Αν ο γονιός δεν διαθέτει αυτές τις αρετές, προφανώς δεν μπορεί να βοηθήσει αποτελεσματικά το παιδί του!!!
Να συνεργάζεται με το σχολείο. Όπως μου μεταφέρουν συχνά οι εκπαιδευτικοί, αρκετοί γονείς δυσκολεύονται να αποδεχτούν οποιαδήποτε προσπάθεια παρέμβασης ή/και νουθεσίας από μέρους τους.
Να διευκολύνει την κοινωνικοποίηση του παιδιού προσκαλώντας φίλους του στο σπίτι και προτρέποντάς το να συμμετέχει σε διαφόρων ειδών δραστηριότητες εκτός σπιτιού (σπορ κλπ) χωρίς να γίνεται υπερπροστατευτικός. Η υπερπροστασία συνιστά πάντα έμμεση υποτίμηση. Το παιδί αρχίζει να πιστεύει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνο του.
ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
Το σχολείο έχει την διπλή αρμοδιότητα: να εκπαιδεύει και να διδάσκει.
Η διδασκαλία απευθύνεται αποκλειστικά στο νοητικό κομμάτι του παιδιού, ενώ η εκπαίδευση απευθύνεται στο σύνολό του: νους ,σώμα, συναίσθημα.
Δυστυχώς, όλοι γνωρίζουμε ότι το σχολείο είναι υποχρεωμένο να ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το κομμάτι της διδασκαλίας της διδακτέας ύλης, δηλαδή με την προετοιμασία των μαθητών για το πανεπιστήμιο!!
Όμως η συναισθηματική εκπαίδευση είναι εκείνη που θα ευαισθητοποιήσει το σύνολο της σχολικής κοινότητας (εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές) απέναντι στην διαφορετικότητα, όποια και να είναι η μορφή της.