Η Βία χαρακτηρίζει ιστορικά όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι πόλεμοι , η αδιάκοπη εγκληματικότητα είναι μια αντικειμενική απόδειξη.
Η Βία βέβαια χαρακτηρίζει και την σχέση του ανθρώπου , με το περιβάλλον του. Η τρύπα του όζοντος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Όμως η βία χαρακτηρίζει και την σχέση του ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό. Οι αυτοκτονίες , ο αλκοολισμός , είναι αλήθειες αδιαμφισβήτητες.
Βασικοί παράγοντες που προσπαθούνε να ερμηνεύσουνε αυτή την πραγματικότητα είναι:
-Η διαπίστωση από τον άνθρωπο , ότι ο συνάνθρωπος του είναι διαφορετικός από εκείνον, και δεν συμπεριφέρεται για να ικανοποιεί τις δικές του επιθυμίες άλλα ιδιοτελή συμφέροντα .
-Η διαπίστωση από τον άνθρωπο ότι το περιβάλλον του δεν είναι ένας παράδεισος που όλα λειτουργούνε για την ικανοποίηση του.
-Η διαπίστωση ότι ο ίδιος του ο εαυτός του , πολλές φορές αδυνατεί να επιτύχει τους στόχους του.
Αυτές οι ματαιώσεις , είναι αναπόφευκτο να του δημιουργούν κατάθλιψη και θυμό. Μέσα λοιπόν από αυτές τις διαπιστώσεις έχει να διαλέξει ανάμεσα στην καταθλιπτική στάση ζωής και στην επιθετική στάση ζωής. Επειδή όμως ο άνθρωπος δεν είναι μόνον άσπρο η μαύρο, αυτά τα δυο συναισθήματα αλληλοδιαδέχονται μέσα του και δημιουργούνε ένα φαύλο κύκλο. Η θλίψη θα του προκαλεί επιθετικότητα και η επιθετικότητα θα του δημιουργεί κατάθλιψη. Και τα δυο μαζί θα του δημιουργούνε απελπισία. Η απελπισία πάλι είναι αυτή που θα δημιουργήσει την εγκληματικότητα. Η εγκληματικότητα έχει δυο κατευθύνσεις.
-Η εξωστρεφής εγκληματικότητα . Ο θύτης δηλαδή που σκοτώνει τον «άλλον», καταστρέφει το περιβάλλον του και θρυμματίζει ταυτόχρονα κάθε θετικό κομμάτι του εαυτού του.
-Η εσωστρεφής εγκληματικότητα. Το θύμα που προσφέρει τον εαυτό του στα χέρια του θύτη με την « ρομαντική» ελπίδα ότι θα τον αλλάξει .Δυστυχώς το μόνο που καταφέρνει είναι ο ίδιος να καταστρέφεται , διατηρώντας μέσα του την παράλογη σκέψη ότι έπρεπε να είναι ακόμη καλύτερος .
Ο Βίαιος- εξωστρεφής- χαρακτήρας
Όταν περιγράφουμε τον βίαιο άνθρωπο συνήθως λέμε είναι κάποιος που δεν λογαριάζει τους άλλους, είναι αλαζονικός , εαυτούλης , ασχολείται μόνον με τις δικές του επιθυμίες , κάνει το κομμάτι του κ.λ.π. Συμπεριφέρεται με έναν τρόπο που με αφέλεια συμπεραίνεις , πως πρέπει να είναι υπερήφανος για τον εαυτό του . Θεωρούμε ότι είναι η προσωποποίηση της αυτοπεποίθησης . Αυτό είναι που εισπράττουμε , αυτό είναι το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό. Μοιάζει να έχουμε δίκιο ;
Αν τον παρατηρήσουμε καλύτερα διαπιστώνουμε ότι καταναλώνει τεράστια ενέργεια να επιβάλει την άποψη του. Θυμώνει κιόλας αν δεν εισακούεται η γνώμη του, οργίζεται, γίνεται εκτός εαυτού. Βρίζει, χτυπάει, σπάει αντικείμενα, τα βάζει με τον εαυτό του που κάθεται και ασχολείται μαζί μας…άλλα… δεν φεύγει , κάθεται εκεί, συντροφιά μας . Γίνεται θηρίο αν δει να απομακρυνόμαστε , να τον εγκαταλείπουμε . Αν μάλιστα τολμήσουμε να συμφωνήσουμε μαζί του, τον ζώνουν τα φίδια. « Κάποιο λάκκο έχει η φάβα » σκέφτεται και μας κοιτάει με μισό μάτι . Συνήθως δεν κάνει παρέα με όμοιους του. Αν τύχει όμως και συναντηθεί η αναγκασθεί να συνεργαστεί μαζί τους φανερά η κρυφά ,σκέπτεται πως θα τους εκτοπίσει. Γι αυτό στις λεγόμενες συμμορίες των κακοποιών το «κάρφωμα» είναι κανόνας.
Είναι θρασσυτατα δειλός. Δεν παίρνει την ζωή του στα χέρια του , άλλα οραματίζεται την δική μας ζωή στα δικά του . Τα χέρια του τα χρησιμοποιεί για να χτυπάει. Δεν έχει μάθει να χαϊδεύει η να χαϊδεύεται από την ζωή . Κρύβει μέσα του ένα τρομοκρατημένο παιδί που διψάει για εκδίκηση . Μια εκδίκηση για την αγάπη που δεν του δόθηκε . Την αγάπη προσπαθεί να εκδικηθεί και όπου την βρει την «πονάει», γιατί και ο ίδιος πονάει που δεν την απόλαυσε . Ζηλεύει , ζηλεύει απίστευτα αυτούς που αγαπάνε , γιατί μέσα του έχει την αμετάκλητη βεβαιότητα ότι την αγάπη αυτός δεν θα την χαρεί ποτέ .
Αν τον συναντήσετε μην του προσφέρετε δόλια αγάπη η δόλια σκληρότητα . Δεν θα καταφέρετε τίποτε . Μόνον ένας πολύ σταθερός άνθρωπος μπορεί να τον αντιμετωπίσει . Εκείνος που ξέρει να αποδίδει «τα του Καίσαρος τω Καισαρει και τα του Θεού τω Θεώ» . Μην προσποιηθείτε ότι δεν τον φοβάστε , άλλα μην τον φοβάστε πραγματικά . Ξέρει πολύ καλά να διακρίνει το ψεύτικο από το αληθινό. Σιχαίνεται το ψεύτικο είτε είναι καλό είτε είναι κακό . Με λίγα λόγια αν δεν είστε ένας σταθερός χαρακτήρας μην μπλέκεται μαζί του , θα δυστυχήσετε και θα υποφέρετε πολύ.
Ο Βίαιος εσωστρεφής χαρακτήρας
Η Κοινωνία έχει έναν τρόπο να τους αποδέχεται αυτούς τους χαρακτήρες και δεν αντιλαμβάνεται ότι έτσι επικροτεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος .Ο ντροπαλός ,ο χαμογελαστός πάντα άνθρωπος που όλα τα υπομένει . Αυτός που σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου αγόγγυστα , μια μέρα αυτοκτονεί και όλοι θεωρούμε ότι μια θέση στον Παράδεισο του ανήκει . Ενώ ο εξωστρεφής άνθρωπος τιμωρείτε από τον νόμο, ο εσωστρεφής τιμωρεί ο ίδιος τον εαυτό του . Όλες οι πράξεις του το αποδεικνύουν . Μια βαθύτερη σκέψη στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό του. « Τι άλλο να μπορούσα να κάνω για να γίνω πιο καλός ;» Σπάνια ακούει τις συμβουλές των άλλων , γιατί σπάνια ανοίγει την ψυχή του. Θεωρεί κάτι σαν αμαρτία να μιλήσει και να ζητήσει βοήθεια για τα δικά του βάσανα . Σαν να μην πρέπει να έχει βάσανα και προβληματισμούς . Τουλάχιστον δεν πρέπει να τα δούνε οι άλλοι . Δέχεται την βίαια συμπεριφορά των άλλων και έχει πάντα έτοιμη την μάσκα του χαμόγελου . Μεταμορφώνει την βία που δέχεται σε αισιοδοξία σε τρυφερότητα . μοιάζει να τρέφεται από αυτήν. Στήνει την κορμοστασιά του απέναντι στην βία και με ένα μαγικό ραβδί της αλλάζει πρόσωπο . Αλλά εκείνη θέλει να αντικρίζει . Με την βία θέλει να συναναστρέφεται . Με τους όμοιους του αποφεύγει να συνυπάρχει . Φαίνεται παράδοξο αλλά έτσι συμπεριφέρεται. Επειδή πιο συχνά μια τέτοια συμπεριφορά ανταποκρίνεται σε γυναίκες θα σας αντιγράψω ένα αρθρακι που διάβασα κάποτε και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση .
Ο τίτλος του ήταν « τα καθάρματα» . «Εφόσον στον έρωτα γυρεύει κανείς ότι του λείπει για να πορευτεί , δεν είναι παράδοξο που τα καλά κορίτσια-όσα έχουνε μείνει-νιώθουν μια ακούσια έλξη προς τα καθάρματα . Ο σκληρός, με την άσχημη φήμη και τα βάναυσα ήθη, φέρνει κάτι αληθινά νέο στον περιφρουρημένο κόσμο της αδοκίμαστης θηλυκότητας . Τι να εκπέμψει ένας ευγενικός έφηβος που, ντροπαλός και άτολμος μπροστά στην γυναίκα , μοιάζει λίγο με κορίτσι ; Ευάλωτη στην ματαιοδοξία όσο και ο άνδρας, η γυναίκα θέλει να φτάσει στο βάθος του εαυτού της πλάι σε μια ισχυρή προσωπικότητα η οποία δεν παύει να είναι απειλητική, ακόμα και τις τρυφερές στιγμές . Ο καθένας έχει δικαίωμα να βρει τον τρόπο να φάει το κεφάλι του . Αυτές οι γυναίκες για ένα λόγο περισσότερο…»
Αυτές οι δυο φαινομενικά αντίθετες προσωπικότητες έχουν δυο πάρα πολύ κοινά στοιχεία . Την αγάπη , την τρυφερότητα που δεν εισέπραξαν, και τον τεράστιο θυμό εξαιτίας αυτού του γεγονότος . Έχουν και την απελπισία μέσα τους, ότι την αγάπη δεν θα την εισπράξουν ποτέ . Αυτό είναι το τρίτο κοινό τους στοιχείο . Το τέταρτο στοιχείο είναι ότι σπάνια ανοίγουν την ψυχή στους άλλους . Κι όταν τολμήσουν κάποια φορά να το κάνουν, ξανακλείνονται ερμητικά στα βάθη του εαυτού τους με ένα αίσθημα ντροπής πως εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα . Δεν εμπιστεύονται τους άλλους , όποιοι κι’ αν είναι αυτοί-ακόμη και αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Φοβούνται . Φοβούνται και κρύβονται . Ο θύτης-βασανιστής πίσω από την σκληρότητα του , το θύμα πίσω από την αγόγγυστη υπομονή και εγκαρτέρηση .
Κωστας Ρωμανος
Ψυχοθεραπευτης-Σεξολογος
